We hebben 3 dagen op Ruta de Finisterre gestaan met de tweede dag ’s morgens regen, zodat we de luifel opgezet hebben. Daarna was het droog en dus zijn we de kaap opgegaan.

Er waren de nodige toeristen, maar het was niet overdreven druk en hier kon ik de foto maken die ik wilde hebben: de honden aan het “einde van de wereld” (hoewel dat eigenlijk nog wat verder weg ligt).

Na nog een heerlijke maaltijd aan het strand en een sfeervolle avond, waren we aan het einde van ons bezoek gekomen.

Op 3 augustus zijn we naar de baai van Ares gereden, waar ik in mij jeugd veel gekampeerd heb. De oude camping (Seselle) was er ook bij ons vorige bezoek al lang niet meer, maar een stukje verderop is de (inmiddels ook al bejaarde) camping O Razo, waar we, nog net aan het einde van een straatje, een plekje konden krijgen. Het kostte een uur om de kar op zijn plek te krijgen, maar we keken wel uit op de baai.

’s Morgens bij het wakker worden, keek ik vanuit mijn bed al uit over de baai recht op Ares, dat was voor de eerste keer!

’s Nachts zag je overal lichten en met veel moeite waren de boeien nog te vinden. Hoe anders dan vroeger toen je een paar lichtjes in Ares zag en verder alleen maar de boeien.

De camping is overigens, net als vroeger Seselle, vrijwel alleen bezet met Spanjaarden. Ik heb tijdens een wandeling geen enkel buitenlands nummerbord ontdekt, dus we waren als vanouds “Los Holandaises”. Op de diverse sanitairblokken stonden de watertanks (volgens mij nog gewoon van eterniet) alleen wel veel meer dan de enkele tank in Seselle vroeger (die regelmatig leeg was als je wilde douchen).