Het VPK is begonnen

Vandaag kwamen er nog meer deelnemers aan en die moesten tussen wat buien door hun spullen neerzetten. Maar als het even regende was dat natuurlijk een mooie gelegenheid om onder de luifel van al gearriveerden even lekker bij te kletsen.
Het veld begon al snel flink vol te worden, er zijn zo’n 180 deelnemers en gelukkig zitten de nodige in de huisjes naast het veld. ’s Middags was er een spontaan georganiseerde vossenjacht op 2 meter (dat is mbv ontvangers verstopte zendertjes opsporen) en vanaf mijn plekje, zag ik de eerste deelnemers arriveren bij de startlijn.
Na de gebruikelijke opening via de radio, meldden zich meer dan 30 stations in tijdens de eerste kampronde. Aansluitend werd er nog een vossenjacht gelopen (deze keer met zenders op 80m) en nu zitten de mensen in de tent of onder de diverse luifels gezellig te kltesen. En de honden? Die lagen het grootste deel van de dag onder hun dekentje en zorgden voor hilariteit als ze ineens tevoorschijn kwamen, wat voor sommigen compleet onverwacht was. Tja, Whippets he?

Aankomstdag

Drukke dag vandaag want er kwamen flink wat VPK-gangers aan, die hun intrek namen in een huisje of met camper, caravan, vouwwagen of tent (ja die zijn er ook nog) op het centrale veld gingen staan en vaak ook nog even een antennemastje opzetten. Meestal droog, maar soms ook een buitje, dus het kwam aan op de juiste timing. De eerste verbindingen van PA6VPK zijn gelogd en ik heb ook veel amateurs al even persoonlijk gesproken (in amateur termen “eyeball qso”). Weinig tijd voor het Weblog dus, morgen meer en dan met foto’s. Het is alweer reuze gezellig en dan moet het VPK officieel nog beginnen.

Het spul staat: deel 2

Alles is klaar. Tussen wat buitjes door heb ik inmiddels alles opgezet.
Het regent u weer even, maar volgens de verwachtingen is dat later in de middag voorbij en kan het zelfs een beetje zonnig worden. Aan de overkant van het veld, deels op de parkeerplaats, is de evenemententent inmiddels ook verrezen (wat groter dan die van vorig jaar, dus hopelijk passen we er allemaal in.
De mast is verrijkt met de vlag van de Veron en de draadantenne voor 80 meter. Na ophangen heb ik ‘m even gemeten en zonder gebruik van de tuner is-ie volgens de meting al perfect (op 3604 kHz). De tuner reageert ook nauwelijks: 1 klikje en hij vindt het al best.
Dus of alles werkt prima, of ik heb een wel heel slechte kabel :-). Vanavond zal ik eens kijken hoe het gaat in het Nederlandstalig Amateur Net. Als het zo weer helemaal droog is, ga ik even boodschappen doen en laat het mooie weer dan maar komen; is ook leuker voor de honden die nu onder een dekentje naast me onder de luifel liggen.

Het spul staat, deel 1

De luifel staat en net op tijd, want er kwam een man met een grasmaaier en daar ging de bloemenzee. Ik snap het wel, maar vond het toch zonde.
Dankzij de luifel en scheerlijnen (en de auto) sloeg hij mijn plek maar grotendeels over, dus daar staan de bloempjes nog en ze worden bezocht door van alles en nog wat aan insecten. Dat alles onder toeziend oog van Nariz en Fay die, meteen nadat de luifel stond, verhuisden naar hun plek naast het wiel om daar uit te rusten van het niet meehelpen bij het opzetten.
Onderdeel van de wandelingetjes is via het hekje op de foto weer op het veld van het VeluwschKarakter komen, wat vroeger gewoon bij de Paasheuvel hoorde. Dat was ook zo in 1997 toen ik hier kwam voor mijn eerste VPK bezoek. Het weggetje was de hoofdingang van het hele terrein (nu alleen nog van De Passheuvel zelf) en de bloembakken stonden half op de weg (als snelheidsremmers). De VPK-receptie huisde in een container die op de splitsing stond, waar je op de foto een groen bord ziet staan
. Daar schreef ik mij in bij Lucas (PE1LMU) die het VPK organiseerde en werd verteld dat rechtsaf leidde naar de Zonnehal met alle activiteiten en linksaf naar de velden (die doorgang is nu dicht). En daar ging ik, 2 jaar geleden omschreven als “een begrip in de wereld van radiostations in het veld” toen ik een Gouden Speld kreeg, maar die eerste keer met een geleende mast en hf-antenne, want die had ik zelf niet. En nu kijk ik vanuit mijn plekje op het weggetje wat ik toen bereed, zonder te weten dat ik er 27 jaar later weer zou zijn en nog steeds met veel plezier. Tot slot de opmerking over Deel 1: ook de antennes moeten nog opgezet worden, maar eerst krijgen de honden eten. Reageren? Kan niet via de pagina, maar wel via email naar pa3dwj[at]gmail.com

Bijna zover

Het is bijna zover, over 2 dagen begint het jaarlijkse Veron Pinkster Kamp, maar ik ben al een paar dagen op stap. Natuurlijk met de bedoeling om daar het nodige over te melden in mijn Weblog, maar zoals vaker gebeurt, is het bij goede bedoelingen gebleven, omdat ik afgeleid werd door leuke gesprekken met medeamateurs of gewoon te relaxed zat te lezen. Nadat ik voor mijn verjaardag een Discworld boek van dochter Amy had gekregen, heb ik besloten om nu toch de reeks “aan te pakken” en dus heb ik de eerste 3 delen aangeschaft. Ik zit nu halverwege deel 2 en dat is genieten!
Volop genieten de afgelopen dagen en dat was tijdens het staartje van de SRS Velddagen in Kootwijkerbroek. Ik heb op vrijdag de Conqueror opgehaald in Barneveld en ben bij de SRS neergestreken. Op zaterdag ben ik op en neer naar Best gereden om de spullen voor de komende week op te halen (en natuurlijk de honden) en op zondag heb ik alles uitgepakt en overgeladen, zodat ik reken op minimale “zoekstress” als gevolg van op het laatste moment van alles maar lukraak ergens in de auto of trailer te dumpen. We gaan het zien. Maandagmiddag ben ik heerlijk binnendoor naar Vierhouten gereden, heb de Conqueror op dezelfde plek als vorig jaar neergezet op Heidepark Veluwschkarakter waar we ook dit jaar (en de komende jaren) staan voor het VPK en verder niet veel gedaan behalve even bijkletsen met de “harde” kern van VPK-gangers die, net als ik, dol zijn op de leuke dagen vooraf.
De honden liggen nu even ingepakt te wachten tot er verderop een zonnig plekje komt waar ik ze neer kan leggen, zodat ik alle ruimte heb om de luifel op te zetten. Die is dan vandaag voor de schaduw en de komende dagen voor de voorspelde regen. Maar als die wegblijft, zul je me ook niet horen klagen. Volgende bericht (met foto’s) als de zaak staat.

Prachtige laatste dagen: eind goed al goed

Vrijdag was een nog mooiere dag dan de voorgaande: niet alleen droog en zonnig, maar zelfs warm. ’s Ochtends een beetje bewolkt, maar dat veranderde al snel.

Bij het wakker worden lag Nariz me al vol verwachting aan te kijken. Natuurlijk was het heerlijk om hier nog even van te genieten, maar lang uitslapen was er niet bij.

Eenmaal opgestaan kregen we bezoek van een of andere enthousiaste grote hond (Berner Senner of zo), die zijn kans schoon zag om even dat interessante veldje op te rennen, toen zijn bazin even niet goed oplette bij het openen van de achterklep. Fay ging uiteraard te keer, maar ze stonden al snel met z’n drieën elkaar vriendelijk te besnuffelen. De bazin kwam er in paniek achteraan en probeerde hem in een tuigje te krijgen, maar dat was geen succes. Gelukkig kwam een vriendin haar te hulp met een gewone lijn. En ze was ook erg opgelucht, dat ik er rustig onderbleef, blijkbaar verwachtte ze een boze reactie. Maar ik zag al meteen dat deze hond helemaal geen kwaad in de zin had, dus dan is het toch alleen maar leuk.

En daarna werd het tijd om het nieuwe oventje eens uit te proberen, dus met voorgebakken broodjes heb ik ‘m op het formuis in het keukentje gezet (nadeel van het relatief koude weer is dat mijn butagas stelletje het niet doet) en het resultaat van de eerste keer waren heerlijke broodjes (nog niet 100% goed, maar dat is een kwestie van wat experimenteren).

Dit gaat zeker mee naar het Veron Pinkster Kamp in juni, want daar is het helaas niet gelukt om een warme broodjes service te regelen.

Even na de middag kwam Willem aan met zijn mooie Unimog, deze keer de enige groene vrachtwagen, maar daarmee was dan in ieder geval de eer gered. haha.

Omdat er ook nog wat bezoek kwam en met tussendoor nog wat rondjes lopen met de honden, was de dag snel om. En ook ’s avonds werd het later dan de dagen ervoor wat misschien ook wel kwam omdat het allemaal beduidend warmer was dan de voorgaande dagen.

Ztaerdag was zo mogelijk nog warmer, maar ik besloot om, anders dan anders, ’s avonds te vertrekken omdat alles zo heerlijk droog was en de verwachting was dat het ’s nachts en mogelijk ook op zondagmorgen zou gaan regenen. Inpakken in de regen en met een natte tent thuiskomen, stond me niet echt aan, vooral niet omdat de tent waarschijnlijk voorlopig niet meer gebruikt gaat worden.

Dus werd de zonnige zaterdag besteed aan heel rustig inpakken, afgewisseld met praatjes maken, doorlezen in mijn (spannende) boek en met de honden wandelen. Ze mochten nog een keer even los rennen (tot grote schrik van een konijn, waar Fay achteraan ging. De allereerste keer dat ik daar ook een konijn heb gezien, hoewel er genoeg zitten).

En om half 7 ’s avonds vertrok ik voor de thuisreis met onderweg weinig drukte, dus het was een heerlijk ritje.

Dus we zijn weer veilig thuisgekomen en kijken terug op een zeldzaam mooie week. Extra fijn omdat het niet zeker is of Nariz er de volgende keer nog bij is, maar deze keer heeft hij nog volop genoten.

En over 50 dagen gaan we weer; een paar dagen naar Kootwijkerbroek voor de SRS velddagen en dan naar het Pinkster Kamp. Met de Conqueror, want bij thuiskomst trof ik een berichtje aan, dat de luifel gearriveerd is.

Gewoon een fijne dag

Dat was het dus, zo’n dag die niet heel spectaculair is (maar je je later nog herinnert als een van de vele mooie). ’s Morgens lekker uitslapen en ontbijten en even een praatje maken met wat clubgenoten die even op bezoek kwamen.
. Waarbij ze dan wel weer wat lekkers hadden meegenomen (bedankt Henk). Voor de rest hetzelfde als gisteren; een paar keer met de hondjes gewandeld, en vooral veel gelezen in een nieuw boek (Thud!, gekregen van dochter Amy voor mijn verjaardag). Het weer was weer droog en warm als de zon scheen en zonder zon niet ze heel warm.
Kersje op de taart was nog even de avondwandeling met een prachtige (bijna volle) maan.

Een bijzondere dag

Dat was het zeker. Toen ik wakker werd, was het eerste wat ik zag de kop van Nariz, die in zijn mandje aan het hoofd van mijn luchtbed lag en me aankeek met zo’n blije blik. Volgens mij geniet hij er nog steeds net zoveel van als ikzelf. Toen kwam de ontsnapping, die ik in de vorige post beschreef en dat was bijna hetzelfde verhaal als bij de eerste keer dat Nariz meeging, want hij maakte meteen van de gelegenheid gebruik om eens te kijken of er niet wat eten te scoren viel. Alleen was hij niet zo “sneaky” meer als toen en dus betrapte Cor hem bij zijn vuilniszak, voor hij er iets uit kon halen.
Het werd al snel zonnig en na het ontbijt besloot ik ze toch allebei even los te laten. Nariz is niet snel meer en heeft duidelijk niet meer de neiging het bos in te verdwijnen, Fay is wel iets ondernemender, maar blijft ook in de buurt en vlakbij het kamp is het terrein open en was het rustig.
Het was eerst even lekker samen snuffelen en toen vooruit, wat veel leek op 10 jaar terug. Toen was het Droopy die als oude hond rustig over het pad wandelde met Nariz die als een gek sprintjes om hem heen trol. En nu is Nariz het oudje en rent Fay als een wervelwind om ons heen.
Wat ik al verwachtte, gebeurde ook; aan het eind van het pad sloeg Nariz af om dan via een ander pad weer terug te gaan naar het kamp. Maar hij was toch wel redelijk vooruitgelopen, dus besloot ik de weg af te snijden om eerder op de parkeerplaats te zijn voor het geval er toch een auto of fietser aan zouden komen. Zo oud en doof en slechtziend als hij is, had Nariz dat dus direct in de gaten en kwam hij snel terug om dezelfde afslag als de baas te volgen. Even was hij vergeten dat hij niet meer dat jonge hondje van toen was en ging hij onderuit. Gelukkig niet al te hard en mankeert hij niets, maar even was het schrikken.
Vanmiddag heb ik voor de eerste keer de bbq aangestoken (wel met deksel erop ivm de droogte). En de twee honden lagen achter me, wachtend op een hapje tussendoor. Omdat het daarna toch kouder werd, heb ik de kachel aangestoken en het mandje van Nariz bij de deuropening gelegd, zodat hij zowel van de warmte als van het bos kon genieten en deze keer vond hij het zelfs prima dat Fay er lekker bij kroop.
Wat een heerlijke dag weer en morgen komen er de nodige kampeerders bij.

Koude morgen vandaag

Vanmorgen werd ik gewekt door Nariz die er even uit moest en toen ik de tent openritste, vlogen de beide honden eruit en onder de voorwand deoor meteen naar buiten. Dus kon ik meteen achter ze aan tot aan de andere kant van het terrein om ze weer te vangen. Op zich kan dat geen kwaad, maar ik wil natuurlijk niet dat ze ergens een grote boodschap achter laten voor mijn medekampeerders.
Het is nog aardig fris waardoor ik mijn butagas kooktoestel niet kon gebruiken, maar gelukkig is er een keuken aanwezig bij de toiletten, zodat ik daar mijn koffie kon zetten op het gasstel (wat het wel doet dankzij de grote propaantank). Inmiddels zit ik dus aan de koffie in de voortent met een lekker snorrende kachel.
Fay gelooft het ook wel en is lekker binnen in de tent onder de deken gekropen, maar Nariz is en blijft een “ijskouwe” en ligt ook nu liever buiten, zodat hij alles in de gaten kan houden (soms vraag ik me wel eens af of het wel een echte Whippet is, of dat hij toch een voorouder uit veel koudere streken heeft)
Dadelijk even ontbijten, een wandelingetje maken en dan ga ik lekker bij de kachel met m’n boek zitten tot het warmer wordt. En dat gaat vast wel lukken, want af en toe zie ik al een stukje blauw tussen de wolken.